Ku czci cesarza Wilhelma I. Historia wieży widokowej na Śnieżniku

Ze względu na kopułowaty kształt, szczyt Śnieżnika nigdy nie był dobrym miejscem do podziwiania widoków regionu. Zwracali na to uwagę podróznicy już w XVIII wieku. To właśnie między innymi przez wzgląd na takie opinie, w 1882 r. sekcja Staré Město Morawsko-Śląskiego Sudeckiego Towarzystwa Górskiego zaproponowała budowę wieży widokowej.

Jej inicjatywa spotkała się z przeciwdziałaniem Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego, które samo planowało taką inwestycję. Konflikt rozstrzygnął książę Albrecht Hohenzollern, będący właścicielem większości ziemi na szczycie, który w październiku 1884 r. odmówił zgody na budowę.

Kilka lat później inicjatywę wybudowania wieży przejęła GGV, której prezesem był s Felix Burczek. To właśnie jego określa się mianem „ojca chrzestnego wieży na Śnieżniku”. Kiedy w 1888 roku zmarł cesarz Wilhelm I, zadeklarowano, że planowana wieża będzie pomnikiem ku jego pamięci. W ten sprytny sposób chciano przełamać opór księcia Albrechta.

I udało się! Hohenzollernowi nie wypadało odmówić wydania zgody na taką szczytną inicjatywę. Projektantem budowli był Felix Henry. Jego plany zatwierdzono w 1893 r. wraz z podpisaniem umowy budowlanej z księciem, właścicielem klucza strońskiego. W 1894 r. zadanie budowy powierzono Emilowi Giesserowi, mistrzowi budowlanemu z Kłodzka.

Koszt inwestycji oszacowano na 32–36 tys. ówczesnych marek. W celu zgromadzenia niezbędnych funduszy wypuszczono obligacje. Umowę z firmą Giessera podpisano 4 marca 1895 r. Felix Burczek zrzekł się na czas budowy funkcji przewodniczącego GGV. Budowa trwała cztery lata i trzeba przyznać, że przebiegała w bardzo trudnych warunkach.

Co prawda inwestycję prowadzono tylko w miesiącach letnich, jednak ze względu na to, że wieża powstawała na szczycie, był problem z dostarczaniem materiałów. Radzono sobie więc w inny sposób. Kamienne bloki do budowy pozyskiwano z okolicznych gołoborzy. Piasek udało się znaleźć na samym szczycie Śnieżnika, a wodę pobierano z pobliskiego źródła rzeki Morawy. Jak podają źródła, piaskowiec do zdobień przywożono aż z Piekielnej Doliny w pobliżu Polanicy-Zdroju.

Budowla miała wysokość 33,55 m. Składała się z dwóch przylegających do siebie, cylindrycznych wież zwieńczonych blankami. Platformy widokowe znajdowały się na szczytach na wysokości 29,95 m i 17,40 m. Co ciekawe, wstęp do wieży był płatny. Kosztował 20 feningów.
Po zakończeniu II wojny światowej, kiedy ziemia kłodzka została włączona do Polski, rozpoczął się okres jej upadku.
Mimo że w 1948 r. przeprowadzono remont zabezpieczający, opuszczona budowla niszczała – przez ponad 20 lat nie doczekała się opieki, nie przeprowadzono konserwacji.

Z czasem wejście na więżę zaczęło uchodzić jako niebezpieczne. W 1973 roku ówczesny naczelnik Stronia Śląskiego Marian Snopkowski, podjął decyzję o wyburzeniu atrakcji turystycznej pod pretekstem złego stanu technicznego. Przy pomocy wojskowych saperów z Wrocławia wysadzono ją w powietrze. Pierwsza detonacja materiałów wybuchowych okazała się nieudana.

Kamienna konstrukcja runęła 11 października 1973 r. o godz. 14:01, wbrew opiniom o złym stanie technicznym, dopiero po zastosowaniu podwójnych ładunków. Zdemontowana polska tablica została porzucona, uratowali ją Czesi i do 1989 wisiała w Starym Městě pod Sněžníkem. Odzyskana, została zamontowana przez Lecha Rugałę oraz Zbigniewa Fastnachta w ścianie schroniska „Na Śnieżniku” i odsłonięta 20 sierpnia 1989.

Nowa wieża widokowa ma stanąć w tym miejscu w 2021 roku.